Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Ανυπομονησία

Πρέπει να εν η πρώτη φορά που ανυπομονώ να τόσον πολλά να αδιαθετήσω τζιαι έχω τζιαι γαμώ τα PMS τζιαι ετσακκρίσαν τα νεύρα μου τζιαι κάμνει μου μουσκουρούθκια. Χάτε κόρη μου τέλειωνε τζιαι έσπασες μας.  Τζιαι, άμαν κάμνω έτσι, για να ξεκινήσει η περίοδος, ήνταλοης εννά κάμνω, άμαν έννα περιμένουμε αποτελέσματα της προσπάθειας? Α?

Τζιαι όι έννεν άγχος. Εν κάτι πολλά διαφορετικό που το άγχος. Εν η σπαστική πρήχτικη σπασταρχίδικη φάση της αναμονής. Ενιμπορώ τες αναμονές. Είμαι οκ με το γεγονός ότι κατά πάσα πιθανότητα έθθα έχουμεν επιτυχία που την πρώτη. Εννεν τούτο που με ενοχλεί. Ξέρω το, περιμένω το τζιαι εν οκ. Σπάζει μου την όμως ότι έννα πρέπει να περιμένουμεν θκιό-2-δύο- εβδομάδες γαμώ τη μου, για να ξέρουμε. Ούφφου. Τζιαι όσον τζιαι να σου λαλεί ο άλλος «μεν το σκεφτεσαι» έννεν εφικτό ρε κουμπάρε. Σκέφτεσαι το. Μόνον και μόνο από περιέργεια να το πάρεις, σκέφτεσαι το. Τζιαι έννα θέλω να μάθω. Που την ίδια ώρα.

Φακ φακ φακ φάκκιτι φακ φακ

Φαντάσου δηλαδή να μεν ήμουν τζιαι τόσο χαλαρή στο θέμα κοπελλούθκια. Ήταν να πελλάνω σίουρα.


Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

-----------

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Ακολουθεί πολλά μακάβριο πόστ.






















Εγώ προειδοποίησα α!















Έφυγε μια συνάδελφος. (Καλά δεν ήμασταν στην ίδια υπηρεσία, τομέα κτλ, ούτε φιλενάδες, αλλά πάλε, μιαν επαφή για τα της δουλειάς είχαμεν την και όσο να ‘ναι εν σοκ.) Πάππαλα. Την Παρασκευή ήταν δουλειά, το Σ/Κ εμπήκε νοσοκομείο, τζιαι τρεις  μέρες μετά επίεν.  Τέλος. Φινίτο.

Κιάορκαν σου. Τίποτε εν είμαστεν.

Τζιαι εθθυμήθηκα που επέθανεν η γιαγιά μου. Τζιαι εν έιχαμεν τάφο, γιατί μας ήρτε ξαφνικό τζιαι ήταν τζιαι η περίπτωση τέτοια και δε θα έμπαινε στον οικογενειακό του άλλου σογιού. Τζιαι επήαμεν στο κοιμητήριο τζιαι είπαν μας «έχουμε κάποιους ανοικτούς, έτοιμους για τέτοια έκτακτα περιστατικά, δικιαλέξετε έναν τζιαι πηαίνετε στο δημαρχείο με τον αριθμό του σχεδίου να τον γοράσετε».  Τζιαι είχεν πράγματι 3-4 ανοικτούς τάφους έτοιμους τζιαι επεριμέναν τους ανθρώπους τους. Ο ένας ήταν για τη γιαγιά μου. Τζιαι ώσπου να γινούν τα 40, εμπήκαν τζιαι σε κάποιους που τους άλλους πλάσματα, τζιαι άνοιξαν άλλους. Που πριν τους σκάφκουν, για να ’έν έτοιμοι τζιαι να μεν βουρούν τελευταίαν ώρα (ήντα ειρωνία α). Τζιαι εθώρουν τους, τζιαι θωρώ τους ως τωρά όποτε πάμεν κοιμητήριο τζιαι σκέφτομαι ότι τούτοι οι λάκκοι κάποιον καρτερούν. Κάποιον που δεν έχει ιδέα ότι ‘έν τζείνον που καρτερούν.
Αλλα ’έν τζιαμέ. 
Ετοιμοι. 
Ανοικτοί.

Τζιαι που τότε εν ημπόρω να το βγάλω που το νου μου ότι έχει πλάσματα που παρπατούν, μιλούν, κάμνουν τη ζωήν τους τζιαι ο τάφος τους ’εν ήδη ανοικτός τζιαι καρτερά τους. 
Έτοιμος. 
Σκαμμένος. 
Κυριολεκτικά όμως. 
Πολλά ανατριχιαστική σκέψη. 

Τζιαι της κορούδας τούτης ποιος ηξέρει που πόσες ημέρες ήταν ανοικτός τζιαι εκαρτέραν την. Τζιαι τζείνη έρχετουν δουλειά, εμαείρευκεν, εθκιάβαζεν των μωρών της κτλ. Τζιαι ο τάφος ήταν τζιαμέ τζιαι εκαρτέραν την. 
Έτοιμος. 
Σκαμμένος. 
Ανοικτός.


Κιάορκαν σου. Τίποτε εν είμαστεν.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Reproduction

Ωστέ, αποφάσισες να κάμεις παιδί. Αποφάσισες να απαρνηθείς τα ήσυχα βράδια παρέα με ένα καλό βιβλίο, τα νωθρά σαβατοκυρίακα με καλή μουσική και γεύματα με καλή παρέα κατά τα οποία μπορείς να ολοκληρώσεις ολόκληρες προτάσεις και ερωτικά βράδια όπου ορκίζεστε ότι η αγάπη σας είναι το μόνο που χρειάζεστε σε αυτή τη ζωή. Αποφάσισες να μετατρέψεις τους καναπέδες σου σε τραμπολίνα και να εγκαταλείψεις την παραγωγική  ενασχόληση χρήσιμες τέχνες, για να βουράς όπως τον πελλον πουτάπισων τις δικές σου αναπαραγωγές.

ΓΙΑΤΙ????

Ποιητές είπαν πως ο λόγος που οι άνθρωποι κάνουν παιδιά είναι για να κερδίσουν την αθανασία .

Αθανασία? Τωρά που έχω πέντε, το μόνο πράγμα που μου έχει απομείνει είναι η ελπίδα πως θα φύγουν επιτέλους από το σπίτι μου πριν πεθάνω.  Όχι όχι, η αθανασία σίγουρα δεν είναι ο λόγος που εκάμαμεν τούτες τες αξιολάτρευτες πηγές άπλυτων ρούχων και  συνεχούς φασαρίας. Και σίγουρα δεν τα εκάμαμεν επειδή πιστεύαμε ότι θα ήταν διασκεδαστικό να δούμε το ένα να κάθετε σε μία καρέκλα με το πόδι του να εξέχει, ώστε το άλλο να εκτοξευθεί σαν τον Explorer I […]

Ούτε έκαμα παιδάκια για τα δω να προβαίνουν σε πράξεις που θα έπρεπε να μελετηθούν από εξελικτικούς επιστήμονες. «Όλοι στο αυτοκίνητο» τους είπα μια μέρα. Τζιαι οι πέντε εβουρήσαν στην ίδια πόρτα του αυτοκινήτου, προσπάθησαν να πιάσουν το ίδιο χερούλι και πέρασαν τα επόμενα λεπτά δέρνοντας ο ένας τον άλλο. Ούτε και ένα δεν είπε « κοίτα, έχει ακόμα τρείς διαθέσιμες πόρτες!» Από την άλλη, ο σκύλος ήταν ήδη μέσα στο αυτοκίνητο. […]

Ούτε εκάμαμεν παιδιά για να αποκτήσουμε νέες ρυτίδες από το συχνό συνοφρύωμα και το παραμιλητό «μα όι, να σου λαλώ τζιαι να μου λαλείς α!»

Όχι… Σαν τόσα νέα ζευγάρια, ήμασταν τυφλοί και δε βλέπαμε την απόγνωση στα πρόσωπα των γονιών γύρω μας. […]

Όχι, δεν υπάρχει καμία απολύτως λογική πίσω από την επιθυμία ενός άντρα που θα τον κάνει να βγει στον κόσμο, να βρει μια γυναίκα και να της πει «θέλω να σε αγκαστρώσω, για να αποκτήσουμε ένα ποτούτο» […]

Φυσικά ένα βρέφος είναι πάντα αξιαγάπητο.  Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να αντισταθούν σε ένα βρέφος. Οι άνθρωποι τείνουν να βρίσκουν χαριτωμένα ακόμα και τα περιττώματα τους και τα ονομάζουν «κακκάκια» (poopoo). Ναι ακόμα και αυτά γίνονται πολύτιμα, καθώς η άφιξη ενός μωρού συμπίπτει με την αναχώρηση της λογικής μας και οι νέοι γονείς θα υποδείξουν περήφανα στους παππούδες «κοίτα τι κάναμε? кακκάκια!!!» γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με την όποια θεωρία περί εξέλιξης του ανθρώπινου είδους.  […]

Τα βρέφη είναι τόσο ακατανίκητα που βρίσκουμε χαριτωμένα απόμα και τα αηδιαστικά βρέφη άλλων ειδών. Όπως μια μέρα που έβλεπα στην τηλεόραση ένα πρόγραμμα για τις χελώνες. Και όπως έδειχνε δεκάδες σαλιαρισμένα και λιγδιασμένα χελωνάκια να προσπαθούν να φτάσουν στο νερό, ασυναίσθητα αναφώνησα «ωωω... κοίτα τι χαριτωμένα χελωνάκια..»

Ναι ένα μωρό έχει ασκεί μια τόσο ακατανίκητη έλξη στους ανθρώπους που τους αρέσει ακόμα και να το κοιτάνε όταν κοιμάται. Δέστε πως ολόκληροι μαντράχαλοι πατάνε στις μύτες των δακτύλων τους για να χαζέψουν ένα μωρό στην κούνια του. Και ίσως αυτό να απαντά το γιατί οι άνθρωποι κάνουν μωρά που σύντομα θα αρχίσουν να περιφέρονται ανεξέλεγκτα και να τσιριλλούν «δικό μου, δικό μου, δικό μου».

Γιατί μια τέτοια απόφαση λαμβάνεται από την καρδιά και όχι από τη λογική.

Bill Cosby - Fatherhood



...Και όταν πια πάρεις τούτη την παράλογη απόφαση, κλαίεις τα λεφτά που έδωκες στα προφυλακτικά τόσα χρόνια.
Nah! Τουλάχιστον, όταν θα μας ρωτήσουν οι κότσιροι από πού έρχονται τα μωρά, θα έχουμε εύκολη την απάντηση. Από το γιατρό!