Με διαφορά μιάμισης εβδομάδας γεννήσαμε δύο πλάσματα
μέσα σε αυτό το σπίτι. Εγώ και η γάτα. Ένα πουρέκκι εγώ, τρία η γάτα. Στο ένα δωμάτιο στο κάρικοτ του το δικό μου,
στο δίπλα στην κασιούδα τους της γάτας. Είναι όλα προστατευμένα, ζεστά και
χουχούλικα.
Αν δεν ήμασταν όμως στο σήμερα σε αυτό το σπίτι, αν
ήμασταν σε εποχές που ακόμα δεν υπήρχαν σπίτια και γεννούσαμε σε διπλανές
σπηλιές πχ?
Για τη γάτα δεν θα άλλαζαν και πολλά. Τα γατάκια δεν τα
νιώθεις. Ούτε πως υπάρχουν. Κίχι δε βγάζουν. Γενικά δηλαδή, όχι μόνο τα
συγκεκριμένα. Η μόνη περίπτωση να κλάψουν είναι να πάθει τίποτε η μάμα τους και
να μείνουν ώρες πολλές πεινασμένα.
Γενικά δηλαδή, τα μωρά των άλλων ζώων εν
ήσυχα, γιατί αλλιώς προσελκύουν θηρευτές και τα τρώει ο κακός ο λύκος.
Ενώ εμείς? Δε θα έμενε αρπακτικό και σαρκοβόρο σε
ακτίνα 10km
που να μεν ειδοποιηθεί δια του παουρίσματος ότι δαμέ υπάρχει ένα πουρέκκι με
την καθόλα εξαντλημένη μάνα του.
Εν φυσικό τωρά τούτο το πράμα? Ντα φακ να πούμε?
(και έλα οι κυπραίοι εν χορώ: μα έχει τον κάττο έσσω με
το μωρό??? Ααα.. 666.. ξιού ξιού.. οι κάττοι ζηλεύκουν, τα μωρά μυρίζουν γάλα, έννα
το φάει το μωρό και άλλα παράλογα. Όι μάνα μου)
Ενιγουέι. Εννεν καθόλου φυσικό τούτο και δεν ξέρω μέσω
ποιάς εξελικτικής πορείας κατάντησε έτσι το ανθρώπινο είδος, πλίζ να μας
πληροφορήσει κάποιος. Αλλά ένα ξέρω. Ότι ο σύγχρονος πολιτισμός από τις
γυναίκες ξεκίνησε. Από την ανάγκη να προστατέψουν τα μωρά που παουρίζαν εν που εκατεβήκαμεν που
τα δέντρα και οχυρωθήκαμε ως είδος σε σπηλιές και οικισμούς.
Ωραίον το παραμύθιν με την γυναίκαν τζιαι την εξημέρωσην των ζώων. Εθκιάβασα το πολλές φορές των κοπελιών πριν τζοιμηθούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήFor the record, εκατεβήκαμεν που τα δέντρα γιατί εν υπήρχαν πλέον δέντρα σε πολλές περιοχές του κόσμου λόγω (you guessed it) υπερθέρμανσης του πλανήτη. Μάλιστα λέγεται ότι εσταθήκαμεν όρθιοι σε μιαν προσπάθειαν να θωρούμεν πάνω που τα χόρτα των πεδιάδων τζιαι να εντοπίζουμεν τους θηρευτές.
Επίσης, στο παραμύθιν εξηγεί γιατί οι άντρες (τάχα) εν θέλουν τους κάττους, όπως φυσικά τζιαι οι shύλλοι. Εγώ βέβαια είμαι άντρας (τζιαι shύλλος) αλλά γουστάρω τους κάττους....
Από τα πλέον αγαπημένα μου το συγκεκριμένο παραμύθι. Νομίζω η σχέση λατρείας με τους γάτους εξεκίνησε που τότε που μου το διάβαζε και εμένα η μάμα μου όταν ήμουν μικρή, αλλά απολαμβάνω το ακόμα περισσότερο τωρά που εμεγάλωσα.
ΔιαγραφήΕν σε σχέση με το παούρισμα των μωρών που τίθεται το θέμα της εξέλιξης. Δεν βρήκα καμία ανάλυση που να απαντά στο πώς καταλήξαμε με τα πιο θορυβώδη μωρά από όλα τα ζώα και καθώς αυτό σίγουρα δεν είναι καθόλου βοηθητικό στην επιβίωση του είδους. Γιαυτό σου λέω. Το κόβω γιαυτό το λόγο να οχυρωθήκαμε σαν είδος.
Αν δεν ήμασταν εμείς μάνα μου τίποτε εν θα γίνετουν. Καλά τα λαλείς!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι έτσι. Αν εκαρτερούσαμεν που τους άντρες η μόνη εξέλιξη που θα εθώρεν ο άνθρωπος εν πιο ευφάνταστους τρόπους να παίζει με την μπανάνα. ow wait..
Διαγραφήπερίμενα πως και πως να μαθω τπτ για την συνύπαρξη βρέφους με κάττους :)
ΑπάντησηΔιαγραφήκατούθκια ρουλ!
Πολλά ομαλή είναι η συνύπαρξη. Η γάτα εμύρισεν το μωρό, ικανοποίησε την περιέργεια της και από τότε το αποφεύγει συστηματικά. Το είπα και πριν, οι γάτες κρατούν αποστάσεις από τα βρεφούθκια. Όταν μεγαλώσει λίγο μπορεί να του δώκει λίη σημασία.
ΔιαγραφήΤην Κυριακή ήρτε σπίτι μας η κόρη της ξαδέρφης μου, 1μιση χρνού, όσο ξεκίνησε να περπατά μόνη της. Είδεν το γατί τζαι εξεκίνησε με στόχο να πάει να το χαΐδέψει (έχουν σκύλο στο σάιζ του γάτου και είναι εξοικιωμένη μόνη της). Ο γάτος είδε την και στα 2 βήματα της μικρής είχε εξαφανιστεί. Επέρασε ούλλη την ημέρα χωσμένος να κοιμάται αποφεύγοντας την!
ΔιαγραφήΈξυπνο γατί! Ξέρει τι κάμνει!
ΔιαγραφήΕγώ έχω 2 που έχουν έτσι βλάγκα που δεν ξαναείδα σε γάτους! Να τους ματσιάζει η αρφότεχνη μου 2 χρονών και να κάθονται να την ανέχονται σαν τους χάχες. Η άλλη όμως αντιδρά ακριβώς όπως ο δικός σας.
Τζαι πως το είπε την άκουσε; ε το με με τα πιλά έμπαινε μέσα στη σπηλιά, ούτε και το κάθισμα της τουαλέτας έβαζε στη θέση του. τα σκουπίδια παίζει να τα κατέβαζε :)
ΑπάντησηΔιαγραφήδκυο μωρά μεγάλωσαν με σκύλαρους και τίποτα δεν έγινε. ούτε τα έφαγαν, ούτε τα πάτησαν, ούτε τα δάγκωσαν.
... τζιαι πατούν τζιαι στα σφουγγαρισμένα.
ΔιαγραφήΝα τα πατήσουν? αχαχαχα είπαν σου έτσι πράμα? χαχαχαχχα
Τι εν τούτο το κακό ρε παιδί μου με τους κυπραίους?
η φροντίδα που χρειάζεται ένας απόγονος (ή η φροντίδα που μπορεί να δώκει ο γονιός) εν αντιστρόφος ανάλογη της θέσης του είδους στην εξελικτική σκάλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήτα ανθρώπινα μωρά μπορούν να κλαιν γιατί οι ενήλικες κυκλοφορούν σε μεγάλες ομάδες. τζιαι ομάδα ενωμένη, ποτέ νικημένη. ήταν προστατευμένα.
ίσως οι άνθρωποι να εσχηματίσαμε ομάδες γιατί εν τρομερή επένδυση ένας απόγονος. 9 μήνες κυοφορίας τζιαι πάνω που δεκαετία ώσπου να γίνουν ανεξάρτητα. εν σε παίρνει να τους αφήκεις εκτεθιμένους ούτε σε θηρευτές, ούτε σε στοιχεία της φύσης. όσο κάποιοι κυνηγούν, άλλοι μεινίσκουν πίσω για ασφάλεια.
δεδομένου του πόσο τζιαιρό θέλουν τα ανθρώπινα μωρά να επικοινωνήσουν, τζιαι πόσο σημαντική εν η επικοινωνία για την καλή λειτουργία της ομάδας, τα μωρά _πρέπει_ να κλαιν. για να εξασκήσουν τες φωνητικές τους χορδές, να ειδοποιούν τζιαι να χτίσουν κανάλι επικοινωνιας με την μάμα τους (η οποία εν θα ήταν συνέχεια που πάνω τους όπως μια κάττα εν πάνω που τα μωρά της) κ με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, να στέλνουν σινιάλα για πότε εν άρρωστα, πότε πεινούν, πότε κρυώνουν. το κλάμα εν σαν δικλείδα ασφαλείας που προστατεύκει μια τόσο μεγαλη "επένδυση".
εν ολίγοις, νομίζω πως τα ανθρώπινα μωρά κλαιν επειδή μπορούν, λόγω της ασφάλειας που παρέχει η ομάδα.
υ.γ. κατα τα άλλα, τα μωρά του Ζιζάνιου εν υπήρξαν ποτέ ήσυχα. είσαι τυχερή:)
Συμφωνώ! Εν η μόνη λογική εξήγηση ότι το όσο πιο θορυβώδη γίνονταν τα μωρά τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για οργάνωση και προστασία τους. Άρεσεν μου η ανάλυση σου!
ΔιαγραφήΕν ήσυχα όσο εν βρεφούθκια. Μετά θα ζωηρέψουν. Και θα αταχτέψουν. :-D