Ο θρήνος του μετανάστη

Χθες πήγαμε με τον καουμπόι να δούμε την παράσταση "Σκηνοβάτες". Άρεσεν μου, είχε γέλιο, λίιιιον κάπως σαν το σκεαρι μουβι των αρχαίων τραγικών.

Αυτό που μου κόλλησε όμως ήταν ένα τραγούδι από την παράσταση, το “το κλάμα του εμιγκράντου” δηλ ο θρήνος του μετανάστη, που το τραγούδησε καταπληκτικά η κοπέλα.

Το τραγούδι είναι παραδοσιακό από τα ελληνόφωνα χωριά της κάτω Ιταλίας. Στα χωριά αυτά μιλάνε μια ξεχωριστή διάλεκτο τα γκρεκάνικα. Αυτή η υπέροχη διάλεκτος χάνετε σιγά σιγά..

Δε βρήκα στο ΥouTube ολόκληρο το τραγούδι, γι’ αυτό σας βάζω 1-2 βιτεάκια και μια μετάφραση όλων των στίχων.

Ωριά μου ροντινέλλα μου
Ωραίο μου χελιδόνι

πλέα τάλασσα σ’ αγκουάντει
ποια θάλασσα σε βγάζει

Τζιε α πούθε ‘στέ τζιε στάζει
και από πού έρχεσαι και φτάνεις

μ 'ούτον τον καλό τζαιρό.
με τούτο τον καλό καιρό

Βαστά το πέτο άσπρο
Άσπρο έχεις το στήθος

μαύρε βαστά τες άλε
μαύρες έχεις τις φτερούγες

ο σταυρί κολόρ ντι μάρε
στη ράχη το χρώμα της θάλασσας

τζιε η κούντα λιο νοικτή
και την ουρά λίγο ανοιχτή

Αρώτησα τη μάνα μου
Ρώτησα για τη μάνα μου

την πλέον αγαπημένη
την πολυαγαπημένη
έχει τόσο καμεμένη
είναι τόσο στεναχωρεμένη

πούρου να ‘χει να με δει
τόσο που έχει να με δει

Αρώτησα τον τσιούρη μου
Ρώτησα για τον κύρη/τζύρη μου

Τζι’ όλη τη γκετονία
και για όλη τη γειτονιά

τζιε αν είχε ομιλία
και αν είχες ομιλία

πόσα είχε να μου πει
πόσα θα είχες να μου πεις

Κάιτζ' αμπρός στη τάλασσα
Κάθομαι ομπρος στη θάλασσα

πάντα σενα κανονώ
πάντα σε κοιτάζω

λίον γκέρνει, λίον καλέει
λίγο γέρνεις λίγο κατεβαίνεις 

λιον εγκίζει το νερό.
λίγο αγγίζεις το νερό.

Μα ‘σου τίπο μου λέει

Μα εσύ τίποτα δε μου λες

για πόσα σε ρωτώ

για όσα σε ρωτώ

λίον γκέρνει, λίο καλέει,

λίγο γέρνεις, λίγο κατεβαίνεις

λιον εγκίζει το νερό...

λίγο αγγίζεις το νερό…

Δε σας θυμίζουν λίγο τα κυπριακά?

Τζαι επίσης εθυμήθηκα πόσο με εκνευρίζουν αυτοί που θεωρούν το να μιλάς τη διάλεκτό σου "χωρκάτικο". Embrace  την καταγωγή μας πήπολ! 

Embrace τα κυπριακά και όλες τις διαλέκτους!