Λοβ

Με αφορμή το πόστ της marilou σκέφτηκα τα δικά μου περί έρωτος.

Υπήρξα καλόβολο, ευγενικό, ολίγον αγαθό κοριτσάκι. Επηρεασμένη και εγώ από λογοτεχνικά βιβλία και ερωτικές κωμωδίες πίστευα ότι αμα δείξω του άλλου ότι τον αγαπώ και τον θέλω και είναι ο κόσμος μου όλος και έχω υπομονή στο τέλος θα καταλάβει πως εγώ είμαι η κατάλληλη γι’ αυτόν και θα του έρθει η θεία φώτιση και θα έρθει γονατιστός και μετανιωμένος για την αδιάφορη συμπεριφορά του να με σηκώσει στα στιβαρά του μπράτσα και (οκ το παραγάμησα)

Ξεκίνησα με τα γνωστά χαζά του στιλ “μα τι ωραία μάθκια εν τούτα τζαι πόσο μυστήριος φαίνεται και απαναΐα μου ο τρόπος που ρουφά το τσιάρο εν πολλά σέξι τζαι ααχχ πεθαίνω να τον θωρώ να νεκατώνει αποφασιστικά αλλά συνάμα χαλαρά το φραπέ τζαι να παρπατά καμαρωτά σαν ναύτης στο κατάστρωμα” τζαι φφρρρ οι πεταλούδες στο στομάχι.

Ήταν στη φάση που ήμουν φοιτήτρια ήμουν μικρή και ανόητη. Όλοι τα περάσαμε.

Ώσπου βρέθηκα στην αντίπερα όχθη. Στη θέση του “αντικείμενου του πόθου” και έβλεπα, μάλλον αδιάφορα, κάποιον να προσπαθεί να με κερδίσει κοιτάζοντας με με κουταβίσιο βλέμμα και κάνοντας κουτρουμπέλλες με λίγη σημασία. Και κατάλαβα ότι αυτό που πολλές φορές ερμηνεύουμε ως “ακαταμάχητο μυστήριο” είναι απλά αδιαφορία.

Αυτή ήταν καθοριστική στιγμή. Ξεκόλλησα από τον υπερρομαντικό συννεφάκι μου και συνειδητοποίησα πως ό,τι και να κάνω με κάποιους ανθρώπους απλώς δε θα γινεί ποτέ τίποτα. Απλά δεν είμαι του στιλ τους ρε κουμπάρε όπως και για μένα κάποιοι δεν είναι του δικού μου στιλ και ό,τι και να κάνουν δατ ις δατ. Κάποιοι απλά δεν είναι στην ίδια φάση με μένα. Οπότε δεν μου κάμνουν.

Και αποφάσισα ότι ο χρόνος μου είναι εξαιρετικά πολύτιμος και Κανένας δεν αξίζει να τον χαραμίζω σε αναλύσεις του στιλ “Με κοίταξε έτσι σήμερα και τι να σημαίνει άραεσου τζαι άμπατζαι επληγώθηκε στο παρελθόν και αμα του δείξω στοργή και προδέρμ να στρώσει?”.

Συνειδητοποίησα πως περνούσα πολύ καλύτερα μόνη μου από ό,τι διάφορες φίλες που ταλαιπωρούνταν με χαμένες υποθέσεις.

Έβαλα τις προτεραιότητες μου.

Τι θέλω από τον άλλο?

Θέλω να είναι έξυπνος. Να έχει χιούμορ. Να ξέρει τι θέλει. Να μη φοβάται να το δείξει. Να είναι δυναμικός. Να είναι υπεύθυνος. Να είναι κοινωνικός. Να αγαπά τα ζώα. Να μην είναι τσιγκούνης. Να μην είναι μαμάκιας. Να μη νιώθει intimidated από γυναίκες με προσωπικότητα. Να νιώθει αρκετά σεκιούαρ με τον ανδρισμό του και να μην προσπαθεί να τον κάμει μπουστ κάμνοντας τον “παίχτη” και κολλώντας σε όλα τα θηλυκά σε ακτίνα πεσίματος. Δε θέλω να είναι της εκκλησιάς. Θέλω να ξέρω που πατάω-αμα πεθυμήσω μυστήριο θωρώ καμιάν ταινία. Θέλω να συνειδητοποιεί ότι είμαι το καλύτερο πράγμα που του έτυχε (αφού είμαι).   

Σταμάτησα να ασχολούμαι με υποθέσεις που δεν είχαν υπόθεση.

Εντ δε μπιτς γουος μπορν!

Όποτε γνώριζα κάποιον υποψήφιο πέρναγε από γρήγορο σκρινινγκ. Είπαμε θέλω σχέση, για να περνώ καλά όχι να ταλαιπωρούμαι με τα issues του καθενός. Ξεκόλλα. Δεν είμαι η μάμα σου, δεν με πληρώνεις, για να σου κάμνω την ψυχολόγο και κυρίως δεν έχω καμία όρεξη να περιφέρομαι γύρο σου, για να σου ανεβάζω τον πεσμένο εγωισμό σου. Ηλίθιες δικαιολογίες (για οτιδήποτε) μεν μου λαλεις, είμαι μάστερ σε αυτές και δεν τις χάβω. Τζαι μεν ακούω μαλακίες ότι φοιτσιάζω σε (Μπού!) επειδή λαλώ σου τα στα ίσhια τζαι σταράτα ιμίσhιμου. Είσαι άντρας όξα έν είσαι?

Και ξεκίνησε η ένδοξη εποχή του “χέλεις ρε κουμπάρε οξα ε χέλεις. Κόφκε κουβέντα.”

Τα περισσότερα ραντεβού, όπως είναι φυσικό, ήταν τραγικά… Δερ αρ σαμ φρίκι πήπολ άουτ δέαρ.

Περιγραφή τραγικών ραντεβού κάμινγκ σουν!