:-\

Αγαπώ σε, αγαπώ σε, αγαπώ σε, πουρέκκκκκι μου αγαπώ σε, 

μα είσαι ένα πουρέκκι και  αγαπώ σε, αγαπώ σε, αγαπώ σε, 

αγαπώ σε, αγαπώ σε, αγαπώ σε, αγαπώ σε

ΤΕΛΕΙΩΝΕ, ΓΙΕ ΜΟΥ, ΦΑΕ ΤΖΙΑΙ ΕΣΠΑΣΕΣ ΜΕ!!

αγαπώ σε, αγαπώ σε, αγαπώ σε….

Νεκάτσιασα

Ζω με ένα μόνιμο ανακάτωμα στα στομάχια μου. 

Ζω πάνω σε ένα κρουτόν που πλέει σε μια θαλάσσια σούπα πτωμάτων. Κανεί. Αρρώστησα.

Εν κόσμος τούτος? Εν γίνεται να θεωρούμε ότι είμαστε τάχα πολιτισμένοι και να επιτρέπουμε να γίνεται τούτον ούλλον το κακό και η έννοια μας να είναι πώς θα χτίσουμεν τοίχο να μεν βρουν οι κατατρεγμένοι ασφάλεια και άσυλο. Εν γίνεται να θεωρούμε ότι είμαστε τάχα πολιτισμένοι και να βγάζουμε χολή για μετανάστες και πρόσφυγες. Επεμβαίνουμε στα εσωτερικά των χωρών και προκαλούμε πολέμους και μετά έχουμε παράπονο που σιονώνονται προς τα μέρη μας ποτάμια δυστυχίας και προσφύγων.

Ναι, οκ, τζιαι εγώ ανησυχώ για την εξάπλωση του ισλάμ στην Ευρώπη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να κλείνουμε τις πόρτες στους ανθρώπους. Και αν θεωρείς ότι η βοήθεια που πιάνουν από τα κράτη είναι πολλή, αυτό είναι πρόβλημα των κρατών μας και όχι των μεταναστών. Σαν μεν τους εδιούσαμεν τόσα, δικό μας είναι το θέμα όχι δικό τους. Και οκ αν έχεις πρόβλημα με το ότι προσπαθούν να επιβάλουν απαράδεχτα έθιμα και τάχα προσβάλλονται με τα δικά μας (εγώ έχω), πάλε όμως εν μου φταιν οι μετανάστες, τα κράτη μας μου φταίνε που κρώννονται σε 5 πελλούς.

Όπως και να έχει δε γίνεται να αφήνεις ανθρώπους, άντρες, γυναίκες και ειδικά μωρά  να θαλασσοπνίγονται. Δε γίνεται! Ή θα τους προσφέρεις ασφαλή δίοδο και θα τους παρέχεις άσυλο ή, αν δεν μπορείς να τους δεχτείς όλους (οκ, συμφωνώ), να κόψεις το λαιμό σου να  βρεις άλλες λύσεις. Πχ να οριοθετήσεις ασφαλείς περιοχές στα σύνορα των χωρών τους, όπου να μπορούν να καταφύγουν οι άμαχοι ξέρω ‘γω. Άμα θέλουμε βρίσκουμε λύσεις στα πάντα. Άμα θέλουμε. Άλλα δε θέλουμε, θέλουμε μόνο τα πετρέλαια τους και να ελέγχουμε τον εκάστοτε δικτάτορα τους. 
Α! και να παραγγέλουμε χριστιανούς αντί μουσουλμάνους. Άσιχτίρ, ενεκάτσιασα μας.

Aναδιάρθρωση

Άκουσες το αγαπητέ αναγνώστη ότι έννα αναδιαρθρώσουμεν το δημόσιο τομέα έννεν? 

Ως αρχή και ιδέα πολύ καλά θα κάναμε αν με ρωτάς γιατί αναμφίβολα ο δημόσιος τομέας χρειάζεται εκσυγχρονισμό. 

Ο οποίος όμως εκσυγχρονισμός αυτή τη στιγμή γίνεται μέσω προγραμμάτων με εντυπωσιακά ονόματα όπως «Πρόγραμμα Εκπαίδευσης για Στρατηγική, Ηγετική και Διευθυντική Ανάπτυξη της Κυπριακής Δημόσιας Υπηρεσίας» στα οποία γράφονται όλες οι λέξεις με κεφαλαία για να τονίσουμε την σπουδαιότητά τους και προϋπολογίζονται κάτι εκατομμύρια τα οποία τα δίνουμε σε ιδιωτικά κολλέγια και συγκεκριμένα στο CIIM γιατί τα κρατικά πανεπιστήμια μας πέφτουν λίγα και αυτά τα ιδιωτικά κολλέγια έχουν εξίσου εντυπωσιακούς συνεργάτες. 

Το ότι οι εν λόγω συνεργάτες και τα εν λόγω ιδρύματα ουδεμία ιδέα έχουν για τη δομή, τη λειτουργία και τα προβλήματα της δημόσιας υπηρεσίας είναι άσχετο.

Σημασία έχει ότι οι όλοι οι εκπαιδευτές έχουν εντυπωσιακούς τίτλους που περιλαμβάνουν εντυπωσιακές λέξεις όπως executive, strategist και consultant (μπορεί και τα τρία μαζί), και ακριβώς πριν αποφασιστεί ότι είναι οι πλέον αρμόδιοι να αναδιαρθρώσουν το δημόσιο τομέα, εργάζονταν σε διευθυντικές θέσεις στη ΛΑΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ και επειδή τα εκάμαν τόοοσο σιόνιν εκεί είπαν να τους φέρουν να κάνουν και τον δημόσιο τομέα γαστρίν. 

Γι’ αυτό σαν σε πολλούς τομείς υπάρχει πίεση λόγω υποστελέχωσης και σαν είμαστε πνιμένοι στη δουλειά, ξαπολούμεν τα ούλλα και σηκώνουμε κάθε τρεις και λίγο διάφορους υπαλλήλους από διάφορα άσχετα μεταξύ τους τμήματα, με άσχετα μεταξύ τους προβλήματα να πάμεν να «Αλλάξουμε μαζί τη δημόσια διοίκηση» παίζοντας παιχνιδάκια για ενδυνάμωση της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας για καμιάν εβδομάδα και βρίσκοντας τα χαρακτηριστικά και τις διαφορές μεταξύ του ηγέτη και του διευθυντή, γιατί αυτό είναι το πρόβλημα της δημόσιας υπηρεσίας και τώρα που έχω αναγνωρίσει το ηγετικό μου προφίλ όλα θα κυλάνε ρολόι στη δημόσια υπηρεσία. 

Σσσιχτίρ.

Ροκολοι reloaded

Μέσα στην τόση αθλιότητα των ημερών υπάρχουν ακόμα κομμάτια από φως. Θυμάστε τους ρόκολους στο χωράφι δίπλα? Η άτσαλα στημένη καλύβα αποδείχτηκε αρκετά γερή και οι συναντήσεις τους καλά κρατούν ακόμα. 

Δεν τους πτόησε ούτε ο χειμώνας ούτε τίποτε. Μαζεύκουντε τακτικά, έστω και αν η μάπα περιορίστηκε λόγο καιρού. Μαζεύκουνται τζιαι κρύφουνται μες την παραγκούδα. Παραγγέλλουν σουβλάκια τα οποία εκατάληγαν στην πόρτα μας, ώσπου να καταλάβει ο ντελιβεράς ότι πρέπει να παραδώσει στη χωράφα ΔΙΠΛΑ από τον αριθμό Χ της οδού Ψ. 

Κάποιες στιγμές παρανοούσαμεν λίο. Ρε λαλείς να τρυπιούνται τζιει μέσα? Μπα, άμα τους πετύχεις στο φως φαίνουνται καλά μωρά.

Δεν είναι απλώς καλά μωρά. Έχει δυό μέρες που ανάβουν φωθκιά και κάθουνται γύρω, προχθές με κιθάρα, να τραγουδούν το παλιό μου παλτό

και το σαν σταρ του σινεμά

και διάφορα έντεχνα, εκατάλαβες..

και χτές ήρθαν με μπαγλαμαδάκι σε παρακαλώ και δώστου ρεμπετιές και θε μου μεγαλοδύναμε

Σήμερα εν ήρταν :-(
Ούφου.

Με αφορμή τον Βαγγέλη, τα δεκατριάχρονα και τα πεντάχρονα.

Πουρέκκι μου.

Αγαπώ σε πολλά. Δεν με κόφτει με τι θα ασχοληθείς επαγγελματικά, δεν με κόφτει ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός. Εγώ θα σε αγαπώ ό,τι και να γίνει. Επειδή όμως σε αγαπώ τόσο πολλά θέλω να βγεις Άνθρωπος στην κοινωνία. Αν τυχόν γίνεις εσύ θύτης, θα με έβρεις μπροστά σου. 

Θα έχεις συνέπειες για να μάθεις να συμπεριφέρεσαι. 

Επειδή αγαπώ σε, δε θα σε παρτάρω όπως κάμνουν οι παραπάνω άθλιοι κατά τη γνώμη μου γονείς δαμέσα δα τζιαι καταντούν άθλια και τα αντιπαθητικά κοπελούθκια τους.  

Υπόσχομαι σου τζιαι υπόσχομαι μου.

Αλλά.

Αν τυχόν σε πειράξουν πουρέκκι μου. Θα το μετανώσουν την ώρα που το εσκεφτήκαν καν. 
Μπορώ να τους βάλω πουκάτω που τη γης. 
Όχι εν βρασμώ ψυχής. Πφφφ.. Όχι καθόλου. Σιγά να μεν κάτσω τζιαι φυλακή για χάρη τους. Ψυχρά και μελετημένα και προσεχτικά. Μπορώ και θα το κάμω. Και δε θα τους βρει καθόλου γρήγορα και ανώδυνα. 
Γιατί μέσα μου κρύβω μια μικρή ψυχάκια και δε θα διστάσω να την ξαμολήσω. Τζιαι τούτο υπόσχομαι σου το.

Εξέλιξη και επιβίωση

Με διαφορά μιάμισης εβδομάδας γεννήσαμε δύο πλάσματα μέσα σε αυτό το σπίτι. Εγώ και η γάτα. Ένα πουρέκκι εγώ, τρία η γάτα.  Στο ένα δωμάτιο στο κάρικοτ του το δικό μου, στο δίπλα στην κασιούδα τους της γάτας. Είναι όλα προστατευμένα, ζεστά και χουχούλικα. 

Αν δεν ήμασταν όμως στο σήμερα σε αυτό το σπίτι, αν ήμασταν σε εποχές που ακόμα δεν υπήρχαν σπίτια και γεννούσαμε σε διπλανές σπηλιές πχ?

Για τη γάτα δεν θα άλλαζαν και πολλά. Τα γατάκια δεν τα νιώθεις. Ούτε πως υπάρχουν. Κίχι δε βγάζουν. Γενικά δηλαδή, όχι μόνο τα συγκεκριμένα. Η μόνη περίπτωση να κλάψουν είναι να πάθει τίποτε η μάμα τους και να μείνουν ώρες πολλές πεινασμένα. 

Γενικά δηλαδή, τα μωρά των άλλων ζώων εν ήσυχα, γιατί αλλιώς προσελκύουν θηρευτές και τα τρώει ο κακός ο λύκος.

Ενώ εμείς? Δε θα έμενε αρπακτικό και σαρκοβόρο σε ακτίνα 10km που να μεν ειδοποιηθεί δια του παουρίσματος ότι δαμέ υπάρχει ένα πουρέκκι με την καθόλα εξαντλημένη μάνα του. 

Εν φυσικό τωρά τούτο το πράμα?  Ντα φακ να πούμε?  

(και έλα οι κυπραίοι εν χορώ: μα έχει τον κάττο έσσω με το μωρό??? Ααα.. 666.. ξιού ξιού.. οι κάττοι ζηλεύκουν, τα μωρά μυρίζουν γάλα, έννα το φάει το μωρό και άλλα παράλογα. Όι μάνα μου)

Ενιγουέι. Εννεν καθόλου φυσικό τούτο και δεν ξέρω μέσω ποιάς εξελικτικής πορείας κατάντησε έτσι το ανθρώπινο είδος, πλίζ να μας πληροφορήσει κάποιος. Αλλά ένα ξέρω. Ότι ο σύγχρονος πολιτισμός από τις γυναίκες ξεκίνησε. Από την ανάγκη να προστατέψουν  τα μωρά που παουρίζαν εν που εκατεβήκαμεν που τα δέντρα και οχυρωθήκαμε ως είδος σε σπηλιές και οικισμούς.

Το είπε και ο αγαπημένος μου Κίπλινγκ σε ένα από τα παραμύθια του, ότι ήταν μια εποχή που όλα τα ήμερα ήταν άγρια, και τα σκυλιά ήταν άγρια, και τα άλογα και η αγελάδα και το γουρούνι. Και φυσικά και ο άνθρωπος ήταν άγριος. Και μάλλον θα παρέμενε άγριος, εάν δεν συναντούσε τη γυναίκα. Στη γυναίκα δεν άρεσε ο άγριος τρόπος ζωής. Βρήκε μια σπηλιά, άπλωσε στεγνή και καθαρή άμμο στο πάτωμα, άναψε φωτιά να τη ζεστάνει, κρέμασε και ένα δέρμα στην είσοδο και είπε στον άντρα: -Αγάπη, σκούπιζε τα πόδια σου πριν μπεις έσσω.

Εν γίνεται έτσι πράμα

Κάθομαι είτε μπροστά στην τηλεόραση ή στο κομπιούτερ. 

Κρατώ το πουρέκκι τζιαι ζούζω το. Για ώρες. Μέρες. Άστ’ αστεία, τι μέρα είναι? Πότε ήταν η τελευταία φορά που εκοιμήθηκα? Νομίζω το πουρέκκι παουρίζει για ώρες. Μέρες.

Η τηλεόραση παίζει στο Discovery ID. Κάποιος ψυχοπαθής δολοφόνος προσπαθεί να δικαιολογηθεί «μπλά μπλά, δύσκολη παιδική ηλικία, με εγκατέλειψε η μάνα μου όταν ήμουν μικρός, μπλά μπλά»

Γυρίζω στο πουρέκκι τζιαι λαλώ του «Αλώπος είχε τζιαι τούτος κολικούς»