Ένα ναι που έγινε όχι

Θυμάστε την πρώτη προσπάθεια έννεν? Που μάλλον ήταν τζίφος έννεν? Που μάλλον ήταν τζίφος γιατί την ημέρα που την εκάμαμεν τα ποσοστά μας κατρακύλησαν στο 1-2%. Που με τέτοια ποσοστά εν σάννα περιμένεις να πιάσεις το λαχείο.

Ε τελικά δεν ήταν και τόσο τζίφος. Και το λαχείο έκατσεν πάνω μας.

Πάω στο ραντεβού που είχαμε την ημέρα που κανονικά θα αδιαθετούσα.

Γ: γιατρός, Κ: καϊσι

Γ: Πώς πάμεν?

Κ: Μια χαρά, γιατρέ μου, σήμερα κανονικά θα αδιαθετούσα…

Γ: Ε καλά, από τις ορμόνες μπορεί να υπάρξει μια καθυστέρηση..

Κ: Ξέρω το..

Γ: ..αλλά εν έκαμες κανένα τεστ από το φαρμακείο?

Κ: Μα ήντα να κάμω? Με έτσι πιθανότητες εν περιμένω τζιαι τίποτε.

Γ: Ένεχεις κανένα σύμπτωμα?

Κ: Όι

Γ: (κουττά μου ένα τέστ) Πίεννε τωρά στην τουαλέτα τζιαι κάμε ένα.

Κ: Μα ήντα να κάμω.. (θωρεί με) άτε καλά.

Πάω, διώ του το, και σαν μιλούμεν για τα περαιτέρω, θωρεί το καλά καλά,   θωρεί το μιαν που κοντά, μια που μακριά, βάλλει το τάχα πας το φώς.

Κ: Μάννα μπου το θωρείς? Αφού ένεχει τίποτε.

Γ: Μα σάννα τζιαι κάτι αχνοφαίνεται.

Κ: Ούσσου ολάν που αχνοφαίνεται.

Γ: (διά μου το) Δε τζιαι συ.

Κ: (θωρώ το) Τίποτε εν θωρώ.

Γ: (ξαναπιάνει το, ξαναθωρεί το μιαν που κοντά μιαν που μακριά) Μα σάννα και κάτι αχνοφαίνεται.

Κ: Συνειδητοποιάς ότι ακούεσαι σαν επεισόδιο με τον Κατακουζινό έννεν?

Γ: Ξαναδέ το.

Κ: Εεεεε.. ναι.. σάννα τζιαι κάτι αχνοφαίνεται. Μα εν πολλά ξεθωριασμένο. Εν γίνεται, τίποτε ένεχει. Άμπα τζιαι εν ληγμένο το τεστ σου?

Γ: Άμπα τζιαι είσαι λίον έγγυος?? Άκου εν ληγμένο το τεστ μου!

Αυτό ήταν. Εκάμαμεν εξέταση με το αίμα και όντως.

Ούυυυ χαρές, παναΰρκα, εγλυπάραμεν την πολλή ταλαιπωρία, παρόλο το πρόβλημα εκαταφέραμεν τζιαι επιάμεν που την πρώτη, ήντα καλά..

Αλλά μετά δεν εξελίχτηκε. Στις 7 εβδομάδες δεν ακούστηκε χτύπος καρδίας. Και, αφού δεν ξεκινούσε η αποβολή από μόνη της, είχαμε 2 επιλογές. Να κάμω απόξεση και να τελειώνουμε θκυό ππαλιές ή να κάμω «χημική» αποβολή, στην οποία βασικά με ορμόνες αναγκάζεις τον οργανισμό να κάμει συσπάσεις πέρκι το αποβάλει και καθαρίσει χωρίς επέμβαση. Ο γιατρός μου είπε, αν αντέχω, να κάμω το δεύτερο. Εν πιο οδυνηρό, εν πιο ψυχοφθόρο, αλλά το πλεονέκτημα εν ότι δεν πειράζουμε το ενδομήτριο και μπορούμε να ξαναπροσπαθήσουμε άμεσα ξανά. «Όσο προσεκτικά και απαλά να κάμει κάποιος την απόξεση, ε έστω και λίγο, χτέρνεται το ενδομήτριο. Αν μπορούμε να το αποφύγουμε, είναι προτιμότερο» είπεν μου και συμφώνησα μαζί του.  

Έκαμα το και όντως ήταν πολλά δύσκολο και πολλά επώδυνο. Η διαδικασία κράτησε δύο ολόκληρες εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων η κάθε μέρα ήταν σαν τη χειρότερη μέρα της χειρότερης περιόδου επί τρία.  Αλλά επέρασεν.

 

Επείραξεν με πολλά η αλήθκεια. Όποιου του συνέβη αυτό περνά ένα μικρό πένθος. Όσο μικρή και να είναι μια εγκυμοσύνη,  επρολάβαμεν και εχαρήκαμεν και εκάμαμεν 5 όνειρα. Έννα έρτει το due date τζιαι θα με ξαναπειράξει. Ξέρω ότι το ό,τι συνέβη μπορεί να είναι τυχαίο γεγονός. Ξέρω πάμπολλες περιπτώσεις που τους έτυχαν και μια και δύο αποβολές και μια χαρά εκάμαν κοπελλούθκια. Το 70% των γνωστών βασικά έχει να διηγηθεί και μια παρόμοια ιστορία. Ξέρω ότι είναι ο τρόπος της φύσης να απορρίπτει μη υγιή έμβρυα. Παρ’ όλα αυτά μια έννοια παραπάνω απέκτησα την.

Και όλο αυτό μες την εβδομάδα των γενεθλίων μου, τι ωραία! Ο Καουμπόης αρρώστησε και αυτός που το κακόν του και την περάσαμε στη μια γωνιά του καναπέ αυτός με το θερμόμετρο στο στόμα, στην άλλη εγώ να τζοιλιοπονώ. Όμορφα! 

Τωρά εξεπέρασα το και είμαι μια χαρά. Άτε, πάμεν πάρακατω τζιαι θωρούμεν. (φτού γαμώτο, πάλε «σφίχτου-χαλάρωσε» έννα έχουμεν)