ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ:
Ακολουθεί πολλά μακάβριο πόστ.
Εγώ
προειδοποίησα α!
Έφυγε μια
συνάδελφος. (Καλά δεν ήμασταν στην ίδια υπηρεσία, τομέα κτλ, ούτε φιλενάδες,
αλλά πάλε, μιαν επαφή για τα της δουλειάς είχαμεν την και όσο να ‘ναι εν σοκ.)
Πάππαλα. Την Παρασκευή ήταν δουλειά, το Σ/Κ εμπήκε νοσοκομείο, τζιαι
τρεις μέρες μετά επίεν. Τέλος. Φινίτο.
Κιάορκαν
σου. Τίποτε εν είμαστεν.
Τζιαι
εθθυμήθηκα που επέθανεν η γιαγιά μου. Τζιαι εν έιχαμεν τάφο, γιατί μας ήρτε
ξαφνικό τζιαι ήταν τζιαι η περίπτωση τέτοια και δε θα έμπαινε στον οικογενειακό
του άλλου σογιού. Τζιαι επήαμεν στο κοιμητήριο τζιαι είπαν μας «έχουμε κάποιους
ανοικτούς, έτοιμους για τέτοια έκτακτα περιστατικά, δικιαλέξετε έναν τζιαι
πηαίνετε στο δημαρχείο με τον αριθμό του σχεδίου να τον γοράσετε». Τζιαι
είχεν πράγματι 3-4 ανοικτούς τάφους έτοιμους τζιαι επεριμέναν τους ανθρώπους
τους. Ο ένας ήταν για τη γιαγιά μου. Τζιαι ώσπου να γινούν τα 40, εμπήκαν τζιαι
σε κάποιους που τους άλλους πλάσματα, τζιαι άνοιξαν άλλους. Που πριν τους
σκάφκουν, για να ’έν έτοιμοι τζιαι να μεν βουρούν τελευταίαν ώρα (ήντα ειρωνία
α). Τζιαι εθώρουν τους, τζιαι θωρώ τους ως τωρά όποτε πάμεν κοιμητήριο τζιαι
σκέφτομαι ότι τούτοι οι λάκκοι κάποιον καρτερούν. Κάποιον που δεν έχει ιδέα ότι
‘έν τζείνον που καρτερούν.
Αλλα ’έν τζιαμέ.
Ετοιμοι.
Ανοικτοί.
Τζιαι που
τότε εν ημπόρω να το βγάλω που το νου μου ότι έχει πλάσματα που παρπατούν,
μιλούν, κάμνουν τη ζωήν τους τζιαι ο τάφος τους ’εν ήδη ανοικτός τζιαι καρτερά
τους.
Έτοιμος.
Σκαμμένος.
Κυριολεκτικά όμως.
Πολλά ανατριχιαστική σκέψη.
Τζιαι
της κορούδας τούτης ποιος ηξέρει που πόσες ημέρες ήταν ανοικτός τζιαι εκαρτέραν
την. Τζιαι τζείνη έρχετουν δουλειά, εμαείρευκεν, εθκιάβαζεν των μωρών της κτλ.
Τζιαι ο τάφος ήταν τζιαμέ τζιαι εκαρτέραν την.
Έτοιμος.
Σκαμμένος.
Ανοικτός.
Κιάορκαν
σου. Τίποτε εν είμαστεν.
Κόρη, έντζαι εν καμιά που ξέρω έννεν; :/
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσκέφτουμουν το όταν έφυε ένας γνωστός μου πριν λίο καιρό. Είχα τον δει μετά που χρόνια σε ένα πάρτυ να χορεύκει έξαλλος, τζαι μετά που λίες μέρες, ένα ατύχημα τζαι έγινε είδηση στο σίγμαλαϊβ.
Μια είσαι, μια εν είσαι. Τζαι εν μπορείς να ξέρεις που πριν.
Μιξντ φίλινγκς. :/
Εν το έξερα ότι παίζει έτσι με τους τάφους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛειτουργικό μεν αλλά ανατριχιαστική η σκέψη που περιγράφεις, η οποία άρεσε μου πολλά.
Έννεν "μιαν είμαστεν, μιαν εν είμαστεν". Είναι "εν είμαστεν".
Το τραγικο στην ιστορια σου εν οτι απ'οτι καταλαβα εν νεαρη η κοπελλα που εφυεν. Εν κριμα τα μωρα που αφηκε πισω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνας θειος μακαρισμενος εισιεν γραψει τζιαι το ονομα του πανω στην ταφοπλακα πολλα πριν πεθανει, αμπα τζιαι πιαει του τον κανενας άλλος που ηταν να επεθανισκε πιο γληορα του
Εσηκώθηκεν η τρίχα μου!!Ούλλα που την αρκήν ως το τέλος τραγικά, πολλά τραγικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘωρώ τους τζι εγώ τούτους τους λάκκους κάθε φορά που πάω στο κοιμητήριο τζαι κάμνω παρόμοια σκέψη... Οι λάκκοι εν τζιαμέ ανοιχτοί τζαι κάποιον καρτερούσιν
ΑπάντησηΔιαγραφήεχει που τα ψες που το σκέφτουμαι
ΑπάντησηΔιαγραφήπολλά άσχημο
ανατρίχιασα
εν πάτσος, έννε; Να μεν ξεχάνουμε τί εν σημαντικό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδκιάβαζα ένα άρθρο που έλγε ότι ο κόσμος παλιά εμιλούσε για το θάνατο, δεν ήταν έξω από τις συζητήσεις και τις σκέψεις τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήτα τελευταία χρόνια ο θάνατος εφκήκε έξω από τις συζητήσεις μας, δεν μιλούμε για τούτο το θέμα, τζαι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι δεν θα συμβεί για αυτό και ξαφνιαζόμαστε τόσο όταν ακούσουμε για κάποιον ότι πέθανε.
Ακριβώς τις ίδιες σκέψεις έκαμνα τζαι εγώ όταν εσυνειδητοποίησα ότι εσυνέβαινε τούτον το πράμαν με τους έτοιμους τάφους, όταν έγινα τακτική στο κοιμητήριο, όταν έχασα τη μάμμα μου. Το ακόμα πιο τρομακτικόν ένει το πόσο γλήορα γεμώνει το κοιμητήριο. Άτε, ζωή σε λόγου μας!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Moonlight:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌι κόρη, εν νομίζω.
@misharos,Amadruada,Beatrix:
Έτσι ένι..ανατριχιαστικό.
@Cypriopoul la:
Ναι εν νεαρή. Εν τρία που άφηκεν πίσω..
@Invictus&άσπρο και παχύ:
Ναι, ρε κουμπάρε, εν τρομακτικό τούτο το πράμα.. τζιαι το ότι όντος γεμώνουν πολλά γλήορα
@Μάνα:
Πράγματι παλιά ο κόσμος ήταν πιο εξοικειωμένος λόγω και του τρόπου ζωής. Η θνησιμότητα ήταν πολλά μεγαλύτερη και στα παιδιά και ήταν σύνηθες φαινόμενο να κάμει πχ μια γυναίκα 10 τζιαι να επιβιώσουν τα 6 ή 7. Ήταν και η επαφή με τη φύση καιβλέπαν πρώτο χέρι από μικροί και την αναπαραγωγή και τη γέννηση και το θάνατο. Και το ότι εσφάζαν μόνοι τους τα ζώα.
Τωρά σποστασιοποιηθήκαμεν 'πού τούτο.
Εν τα πράμα ά; Αλλά εγώ δηλώνω το που τα τωρά, εν θέλω κανένα λούκκο να με χώσουν, η επιθυμία μου είναι να με κάψουν, λαμπρατζιά τζιαι κανεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήτο οτι σημερα ειμαστε αυριο δεν ειμαστε εν δεδομενο. το θεμα ειναι αν θα ειμαστε σε τζινους που εν το σκεφτουνται, σε τζινους που διασκεδαζουν επειδη θεωρουν οτι καθε μερα μπορει ναν η τελευταια, ή σε τζινους που ζουν αποστειρωμενα επειδη μπορει καθε μερα ναν η τελευταια
ΑπάντησηΔιαγραφή